Najczęstsze powody obniżonej płodności ogierów hodowlanych to genetyka. Ogiery nie są poddawane selekcji w oparciu o zdolność reprodukcyjną, jak ma to miejsce w przypadku większości zwierząt gospodarskich. Liczy się siła rodowodu ogiera, dowiedziona własna wartość użytkowana oraz wartość jego potomstwa, pokrój, zdrowie i Konie fryzyjskie to jedne z najwspanialszych i najpiękniejszych koni na świecie. Cenione są jednak nie tylko ze względu na urodę, ale również dla wspaniałego chodu i wielkiej gracji w ruchu. Choć nie są to konie tanie, warto się nimi zainteresować! Konieczne przeczytaj wszystko na temat wzorzec konia fryzyjskiego (FRYZA). Konie żyją do 27-30 lat. Ich utrzymanie zależy od prestiżu stajni i czy to nasza stajnia czy tylko wynajmowany boks. Ceny są od około 400 - 1 000 zł. Ceny są od około 400 - 1 000 zł. Proszę czekać 14/09/2011 16:04. galopuje.pl. Często wiele osób pyta czy konie fryzyjskie mogą skakać. Postaram się odpowiedzieć na to pytanie. Otóż konie fryzyjskie nie powinny skakać, a jeśli już bardzo nam zależy, aby nasz rumak skakał, to przez przeskody nie większe niż 60 - 70 cm i nie często! Powinno się również skakać w chłodne dni Weź udział w ankiecie Ile lat żyją konie ? w Zapytaj.onet.pl. To zależy przede wszystkim od stanu jego zdrowia oraz rasy.Kuce przeciętnie żyją 26-27 lat Fryzowie – lud pochodzenia germańskiego zamieszkujący obszary dawnej Fryzji, posługujący się językiem fryzyjskim; obecnie także niderlandzkim, dolnoniemieckim, niemieckim, a także dialektem pośrednim między dolnoniemieckim a fryzyjskim określanym jako groningski w prowincji Groningen, a jako dolnoniemiecki (dolnosaski) Wschodniej . Koń fryzyjski (tzw. fryz) – rasa koni zimnokrwistych pochodząca z historycznej krainy Fryzji (w dzisiejszej Holandii). Charakterystyczną cechą tych koni jest ich zazwyczaj kare (rzadziej skarogniade) umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne :Rasa została zapoczątkowana już w czasach rzymskich; w średniowieczu także istniała popularna odmiana silnych karych koni, używanych często jako konie bojowe. W późniejszych czasach, w hodowlach chłopskich powstały konie flamandzkie. W epoce baroku, konia tego uszlachetniono krwią koni iberyjskich w celu otrzymania eleganckiego wierzchowca, jednakże w XVIII wieku i XIX wieku ten kierunek hodowli został zaniechany. Obecnie istniejąca lżejsza rasa pochodzi od koni pozostałych w rękach chłopów, pracujących na folwarkach, a także jako konie roku 1878 założono pierwszą księgę stadną: Friesche Paarden Stamboek. Wpisane do niej konie wywodzą się od pierwszego zapisanego do niej w 1885 roku ogiera Nemo czasach baroku, konie fryzyjskie użytkowane były głównie w barokowych szkołach jazdy, zdobywając sławę w Hiszpańskiej Szkole Jazdy, a także jako luksusowe konie powozowe, zwane karosjerami. Były również cenionymi końmi eksportowymi, kupowanymi na Węgrzech, w Anglii, we Francji, w Stanach Zjednoczonych, w Niemczech oraz w Południowej Afryce. W XVIII wieku zaczęto używać tych koni w wyścigach kłusaków, popularnych wówczas we Fryzji, objętych patronatem króla Williama I, zwanych Dniami Królewskiego Złotego Bata. W XIX wieku jako kłusaki stały się popularne w całej Europie i wzięły udział w tworzeniu ras kłusaków orłowskich i amerykańskich, które to konie wyparły z czasem fryzy z tej starań hodowców, zmiany w społeczeństwie i rolnictwie w kolejnych dekadach doprowadziły do marginalizacji fryzów oraz do obniżenia ich jakości hodowlanej. Wojny i postęp cywilizacyjny w XX wieku spowodowały utrzymanie tej tendencji i dopiero pod koniec stulecia rasa koni fryzyjskich ponownie :-Wzrost :Współczesny fryz jest średniego kalibru. Preferowany wzrost trzyletniego konia to 160 cm wysokości w kłębie, a minimalny to 154 cm dla klaczy stadnej, dla klaczy ster jest to 156 cm, natomiast dla klaczy Kroon 158 cm i tyle samo dla licencjonowanego ogiera. Nie istnieje górna granica wzrostu, więc zdarzają się konie o wysokości 180 cm w kłębie. Podczas oceniania główną rolę odgrywa harmonia budowy, a także jakość :+Głowa :odpowiednio długa; oko duże, błyszczące i inteligentne; uszy stosunkowo małe, z nachylonymi ku sobie końcami; profil lekko szczupaczy lub prosty; całość musi sprawiać wrażenie szlachetności;+Szyja :wyniosła, o lekko łabędzim profilu, odpowiednio długa i dobrze umięśniona, wysoko osadzona;+Kłoda :dobrze umięśniona, dość długa ale nie za długa, dopuszczalny nieco miękki grzbiet, kłoda musi być głęboko związana z piersią, łopatka jest lekko skośna, żebra nie mogą być beczkowate;+Kończyny przednie :proste, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 45 stopni, rozstawione o szerokość kopyta;+Kończyny tylne :długie udo, staw skokowy o kącie 150 stopni, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 55 :*Stęp :sprężysty i silny;*Kłus :zamaszysty, z silnym odbiciem zadu, ma sprawiać wrażenie lekkości, musi być wyraźna faza zawieszenia z mocnym zgięciem w stawach;*Galop :rytmiczny, okrągły, z zadu. We współczesnej selekcji duży nacisk kładzie się na poprawienie pracy zadu przy zachowaniu specyfiki :Wyróżnia je bardzo dobry charakter, chęć współpracy z człowiekiem, ufność i mała skłonność do narowów. (Narów – element charakteru konia chowanego, powstały wskutek niekorzystnych i zewnętrznych uwarunkowań środowiskowych (takich jak np. błędy wychowawcze lub wypadki), w wyniku których następuje wytworzenie się określonych reakcji warunkowych, stanowiących często zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi, a także zwierząt. Cecha ta jest niepożądana w optyce przyjętych celów procesu układania zwierzęcia i może w istotny sposób obniżyć jego wartość nie mogą występować w naturze, gdyż każda cecha charakteru konia żyjącego na wolności kształtuje się pod wpływem środowiska naturalnego i stanowi istotny element adaptacyjny. Narowy mają zatem tylko i wyłącznie konie chowane, którym stawia się określone przez człowieka cele wychowawcze. W obrębie znaczenia terminu narów nie można kwalifikować dysfunkcji psycho-somatycznych, czyli chorób konia.)-Maść :Jedyną dopuszczoną maścią jest kara. Ogiery starające się o licencje hodowlaną muszą być w odcieniu kruczym, w wypadku kiedy ogier jest w odcieniu wronim nie zostanie dopuszczony do rozrodu. Jedyną odmianą akceptowaną jest mała gwiazdka na czole, przy czym wyłącznie u klaczy i :Współczesny koń fryzyjski użytkowany jest na wiele sposobów. Sprawdza się jako koń spacerowy, ujeżdżeniowy, zaprzęgowy oraz w pokazach rewiowych. Świetnie nadaje się też do hipoterapii. Wysoka inteligencja i ich chęć współpracy z człowiekiem, pozwala na użytkowanie fryzów przez osoby o dużym stopniu niepełnosprawności do jazdy wierzchem. Te specyficzne cechy rasy spowodowały, iż w ciągu ostatnich 20 lat konie fryzyjskie zaczęły być hodowane w wielu częściach świata: Ameryce Płd. i Płn., Australii, Azji, Afryce i oczywiście w :Hodowla koni fryzyjskich podlega ścisłej selekcji i opiera się o szereg zasad wytyczanych przez Holenderski Związek Hodowców Koni Fryzyjskich, któremu podlegają wszystkie inne organizacje hodowlane w różnych krajach. Związek jest jedynym organem uprawnionym do oceny koni i wpisywania ich do księgi stadnej. Najsurowiej oceniane są ogiery. Dzięki takiej selekcji, pielęgnowane cechy rasowe są głęboko zakorzenione i zachowane przez wiele lat hodowli tych pochodzą od prymitywnego konia leśnego. Używane były niegdyś szczególnie przez germańską i fryzyjską jazdę jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie i lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowanie brytyjskich ras kuców Dales i Fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu rasy Shire. Koń oldenburski i Dole Gudbrandsdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim. Nicol Czarne perły - tak miłośnicy tych koni określają tą rasę. Kare, ciężkie konie z charakterystycznymi szczotami pęcinowymi podobają się wszędzie. Ta rasa była dawniej hodowana na całym wybrzeżu Morza Północnego, w północnej Fryzji (Dania), wschodniej Fryzji (Niemcy) i prowincji Fryzji w Holandii. Zwłaszcza w części Holenderskiej szczególnie pielęgnowano kulturę fryzyjską, utrzymując odmienny język i ubiór. Konie fryzyjskie traktowano jak ważny element stylu życia regionu. Także dzisiaj w Holandii istnieje hodowla koni fryzyjskich. W Leeuwarden co roku odbywają się wielkie festiwale koni fryzyjskich. Rasa ta jest bardzo stara. Podobnie jak lipiańska, wywodzi się z czasów baroku, kiedy to istniało duże zapotrzebowanie na konie reprezentacyjne, łatwo uczące się elementów wyższej szkoły jazdy. U koni tej rasy do dzisiaj widać wpływ koni hiszpańskich, z którymi krzyżowano tą rasę. Lecz od ponad 100 lat konie fryzyjskie hoduje się w czystości rasy. Dzisiaj tylko kare konie, bez żadnych odmian trafiają do księgi hodowlanej. Już niewielka biała odmiana na nodze sprawia, że źrebaka uznaje się za nieodpowiedniego do hodowli. Próby dzielności ogierów w Leeuwarden należą do najostrzejszych na świecie. Tylko około dwóch ze stu pięćdziesięciu koni może uzyskać uznanie w oczach sędziów i wykazać się podczas sprawdzianu po jeźdźcem i w zaprzęgu. Przez całe życie będą pokrywać klacze, a jeżeli ich potomstwo nie będzie spełniać wymogów rasy, to ogiery zostaną wykluczone z hodowli. Charakterystyka Wysokość : 160-165 cm Eksterier : Ciężki koń gorącokrwisty o wysoko osadzonej szyi, obfitych włosach ogona i grzywy, oraz wysokich i efektownych chodach. Maść : wyłącznie kara Pochodzenie: Fryzja, Holandia Ciekawostka: Konie te należą do ras barokowych. W ciągu 100 lat konie te są hodowane w czystości rasy. Używane jako konie zaprzęgowe jak i także wierzchowe, dobrze nadają się do ujeżdżania. foto Zgłoś swój pomysł na artykuł Background source: Everybody who has ever had contact with horses know at least one breed of horses. It turns out that virtually everybody knows Arabian horses (colloquially: Arabs) - because of their popularity and media attention. Another popular breed is Fresian horse that often appear in movies as horses of dark characters ( Nazguls' from The Lord of the Rings), Thoroughbred horses (the so-called folbluts), known from racing mustangs associated with an automobile brand, which also often appear in films and animated movies placed in America (westerns of all sorts or as in Spirit: Stallion of the Cimarron).But what about the other breeds? Today we decided to take a look at this seemingly easy topic, which touches upon horse breeds. We hope that our article will allow you to learn something new and interesting :)source: breedsPoles have been engaged with breeding horses for ages, however it has been hindered by turbulent history of the country. It wasn't before the Napoleonic Wars, when in 1816 tsar Alexander the First agreed on founding the first national stud in Janów Podlaski, where the breeding of Arabian horses 1939 Poland was the 5th most populated by horses place in the world with almost 4 millions of them. However, the Second World War caused inreparable the end of the 80s', breeding of warm-blooded horses in Poland was focused mainly around the national studs. At the beginning of the 90s' more and more horses appearing on the hippodromes were from private stables, which was especially visible in dressage and jumping disciplines. Today it is a standard practice to seatch for horses in private stables or to use private stallion This is one of the oldest Polish breeds. Its ancestor is wild Until the end of 18th century, the area of Eastern Poland, Prussia and Lithuania was populated by tarpans. In 1780 they were caught and put into a preserve belonging to the Zamoyski earls (the environs of Biłgoraj), from where 25 years later they were taken by peasants. In 1936 professor T. Vetulani began his works on reintroducing the breed, breeding them by the rules of the Puszcza Białowieska preserve and using the horses brought from Biłgoraj. Unfortunately, during the Second World War the breeding was destroyed and some of the horses were taken to Germany. However, it was possible to save some of the horses - in 1949 they were taken to Popielno, where works on the breed - both scientific research and breeding is continued until this day. They have two types of breeding there: reserve breeding - a small herd is kept in environment as close to natural as possible - an all year long grazing on a big area (in Poland: Popielno, Roztoczański Park Narodowy);stable breeding – animals are kept in stable stalls alternate with grazing on a limited arena (in Poland: Popielno, Racot Horses Stud, Dobrzyniewo, Sieraków Stallion Barn);Body characteristics: primitive, small, of a stocky build, very nondemanding in feeding, famous for their strength, stamina and good health. Head: light, of rather straight profile and wide forehead; neck: set low, wide, short and straight; ears: thick, rather small. Shoulder blades: usually placed vertically, short; barrel: rather long; chest: deep; belly: capacious, usually saggy, truncated croup. Limbs: short, dry, usually of an improper posture; hooves: strong and rather small. Mane and tail: of thick, dense and rough hair; coat: rather 134-136 cmCoat colour: mouse-grey, sometimes with rare and slight variations, with a characteristic streak along the back (as in the primitive horses), they can also have streaks on the hocks and knees. Hucul ponyPrimitive mountain horses of energetic walk, usually used as sumpters, but also for long bareback rides - races/horse trips. They were always valued for their stamina, strength and resilience. These horses use food very Hucul pony comes from the area of Bukowina and Eastern Carpathian Mountains, which were inhabited by Hucul people - Ruthenian highlanders making a living on breeding, pastoralism and forest works. Primitive breeding was centered in the woods, and the horses were living half-wildly on mountain pastures. During the First World War, due to growing need for horses, many animals were imported from abroad, thus the present horses were mixed even with horses having Arabian ancestors. After the First World War ended, the Hucul headage was split between Poland, Czechoslovakia, Hungary and Romania. In 1924 Związek Hodowców Koni Rasy Huculskiej (Association of Breeders of the Hucul Pony Breed) was founded and registration of reproductive mares began. Currently there are Hucul pony breedings in: Poland: Stud in Gładyszów and Odrzechowa;Romania: Bukowina;Slovakia: Stud in Topolczanki; characteristics: stocky body, usually re-built; back of the neck: short; head: long, dry; neck: short, strong. Shoulder blades: short, steep, but strong; barrel: wide, deep and long; back: strong; croup: usually a bit truncated. Limbs: short, dry, strong; hooves: small and strong. Coat: dense. Usually the horses have defects of 135-140 cmCoat colour: mouse-grey, black, rarer chestnut or piebald - most often Hucul ponies have a back streak and streaks on the limbs. Trivia: each year in SK Gładyszów there is a party called "Hucul path," where Hucul ponies compete on a special obstacle course. MalopolskiElegant and at the same time resilient horses with efficient Oriental horses (mostly Arabs) have always had a huge impact on Polish horse breeding, practically from the beginning of the 18th century. Breeding of Anglo-Arabian horses has a perennial history that was lead in a precedential way: a homebred population of mares (especially small, primitive horses of peasants that descend from Konik) were ennobled with stallions from Orient countries (Persian, Arabian, Turkmenian or Turkish). In the 19th century horses of Austro-Hungarian breeding were also introduced into Polish breeding ( Shagya, Furioso, Amurath, Girdan, Gazlan, Dahoman) and Arabian and Anglo-Arabian horses also. All in all, they got a horse whose popularity is still increasing - Maloposki horses are used both for recreational purposes as well as various equestrian disciplines - jumping, dressage, racing (however, not on a professional level), because of their versatility. Body characteristics: average and dry build; head: small, noble, similar to the one Arabian horses have; neck: long and nicely formed; back of the neck: light. Shoulder blades: usually steep; barrel: rather narrow and shallow, quite long; withers: clearly visible; back: usually weak; croup: muscular and slightly truncated. Limbs: long, dry, sometimes too light. They usually have limbs defects concerning their build and 158-165 cmCoat colour: they come in all were bred to take part in jumping, dressage and teaming disciplines, and when they have more Thoroughbred in them, to The breed was formed on the area occupied by Prussians on the basis of Trakehners and East-Prussian and some of the German half-blood horses, Hanoverian, Oldenburg, Macklenburger - its origins date back to the 19th century. The main centers of breeding were: Gniezno, Sieraków and Starogard. After the end of the Second World War the rest of the horses that stayed on the area of Masuria were bred as the Masurian horses, similarly in Greater Poland (Wielkopolska), where they were called Poznans. In 1962 the two breeds were joined and got a common name - Wielkopolski horse. Currently, Wielkopolski horses are bred in national breeding in: Liski, Rzeczna, Plękity, Posadów, Racot, Pępów, Mieczownica; as well as in private characteristics: head: noble and dry; neck: long, correct and properly set; shoulder blades: long; barrel: compact, not too wide, but deep; croup: properly muscular, strong and truncated; limbs: solid, dry joints and tendons; fetlocks: 165 cm and moreCoat colour: all basic colours (chestnut, bay and black); Trivia: Stallions allowed to breed must go through a 100-days test or they are examined on the basis of heart in disciplines: dressage, jumping, eventing or teaming. Mares, on the other hand, are examined on the basis of a field or stationary riding, alternately on a field team test. Thus far one of the best Polish results were achieved by this breed - in 1980 during the Olympic Games in Moscow, the 10th place in jumping was won by a Wielkopolski horse named Helios with Józef Zagor as his rider, and in 1998 in dressage, Anna Bienias with her Wielkopolski Celbant placed 22 in dressage during World Championship in Rome, similar to a gelding named Martini (Wielkopolski) with Beata Stemler, who appeared on the Olympic Games in London in 2012 and placed horseStrong, massive horses of gentle temperament and efficient, elegant gaits due to which they are often used in teaming. Source: Silesian horses came into being mainly due to crossing noble mares from Silesia with Oldenburg and East Fresian stallions (very massive breeds). This process began in two national horse studs: in Książ and in Lubiąż. A horse in the type of an Oldenburg gorse was formed on the turn of the 19th and 20th century. However, the new breed was of dryer and more noble build. After the end of the Second World War this breed was sustained by regular pouring of Oldenburg horses' blood to the breeding. These horses were used in farming and mines, thus this breed survived in Silesia and became very popular in the South-Eastern parts of after that Komisja Księgi Stadnej (Stud Book Commission) of this breed decided that the Silesian horse will be bred in two types:old type – for preserving the old type of the horse (in lineage the horse can have in the third generation up to 4 ancestors of Thoroughbred horses);new type - (up to 6 ancestors of Thoroughbred horses in the third generation);Body characteristics – old type: massive, proportional body; head: bony, big and heavy, may have a high-bridged nose; jaw: big and very clear; neck: long, muscular, similarly with barrel; croup: slightly aslope, almost straight, wide and muscular; limbs: of wide cannon bones and dry joints; hooves: big, but proportional to the whole characteristics – new type: lighter, nobler than the old type; head: more delicate; neck: longer and neater, slightly steeper shoulder blades and 160-170 cmCoat colour: bay, dark bay, black, rarely grey. Other breedsAkhal-TekeSource: Offspring of the Turkmen horse, known and valued especially in China. This breed is characterised by its efficient movement - he is especially predisposed to canter, he can also move at a pace and characteristics: of a noble pose; head: of a straight profile; neck: cervine; shoulder blades: of average length, sometimes steep; chest: rather shallow and slender; withers: clearly visible; croup: truncated; limbs: long, sometimes with defects; hooves: hard; coat, mane and tail: silky smooth, soft and 150-160 cmCoat colour: usually chestnut, dun, bay with a clear coppery shine, black, and grey; Trivia: In the ancient times, these horses were called "blood-sweating" or "heavenly horses." It is said that the "blood sweat" may have been caused by the parasites in the water drunk by the horses and the parasites tinted the horses' sweat red, or it could have been an effect of physical effort causing damage to blood vessels under a very thin skin. How much truth is in this sayings? Who knows :) WhiteTheir very distinct feature is lack of pigment in the skin due to their coat and mane are bright - white or slightly yellow. However, they have pigment in the iris, which makes their eyes bright blue, but never red. That makes this breed not typical The Western Old King horse is considered to be the founder of the breed. He has in his lineage horses of Morgan and Arabian breeds. This stallion was characteristic only in his coat. Today, the White breed is not considered a breed in most countries, however in the USA, the breeding association existing since the 40s' credits coat as a crucial feature. Body characteristics: horses in Western type; head: of average size, dry; eyes: bright blue, bright brown, rarer dark brown; muzzle: bright; neck: well-built; shoulder blades: steep; torso: compact; croup: muscular; hooves: usually colour: bright pink skin; coat, mane and tail white or bright yellow since birth. Trivia: White horses are rare breed, used and bred as horses for courtly ceremonies in countries such as England, Germany or often mistaken for one another are three breeds very popular in the dressage world: Andalusian, Lipizzan and Lusitano horses. They are three completely different breeds, but they obviously share the same history and traits that predispose them to dressage. We hope that the below descriptions will help you differentiate them from now on ;)Andalusian horseSource: Andalusian horses descend from Sorraia ponies, which are still present in Portugal and from oriental breeds. In the second half of the 20th century, these horses were used mostly on princely courts, embodying the horse nobility. Spain Horse Riding School based their existence on this breed, giving birth to today's dressage, which began when people limited the use of heavy knight horses. Since 1912 Andalusian horses are bred under the name of Pura Raza Espanola. They opened the floodgates of other breeds, Lipizzan, Fresian horses or you can find this breed in South Spain - in such studs as: Jerez de la Frontera, Cadiz, Seville, Cordoba - horses from all over the world come to these characteristics: noble posture, physical features like Iberian horses - muscular, of average size, compact build and elegant movements; head: of a noble, slightly sunken or straight profile, dry; neck: highly set and strongly built; shoulder blades: diagonal; torso: stocky; limbs: dry, sometimes too delicate; croup: 155-162 cmCoat colour: usually grey, rarer bay, dun or black Trivia: These horses were so valuable that their export without clearance was punished by death. LipizzanSource: By the end of the 16th century, king Carl the Second introduced Spanish horses to his stable in Lipizza (today it is in Slovakia), which were crossbred with Frederiksborg, Kladruber and Neapolitan stallions. Today's lineage of Lipizzan horses come from the founder-stallions: Conversano, Neapolitano, Pluto, Maestoso, Siglavy or Favory, but also Tulip and Incitato (the two latter can be found in Hungary).The main breeding are set on the area of former Austro-Hungarian monarchy and in Italy. In Austria, the most famous breeding is the national one held in Piber in characteristics: horse in a baroque type with visible physical features of an Iberian horse; head: of a straight or high-bridged profile, sometimes similar to oriental horses; neck: massive, but swan, highly set; shoulder blades: usually short; withers: flat; back: long, of a weak construction; barrel: deep and wide; limbs: dry, strong; croup: 148–158 cmCoat colour: usually grey, rarer bay or blackTrivia: Austrian Lipizzan horses go to the Spanish Riding School in Vienna, and in other countries where they are bred, most of them are used as tough farm horses. This breed sometimes has a defect of movements - the horses throw their limbs in circular movements to the outside instead moving in the proper straight line. LusitanoThese horses are very similar to the above mentioned ones (Lipizzan and Andalusian), but they have less features inherited from their Arabian Like in the case of Andalusian horses, their ancestor is the Sorraia pony, who still can be found in Portugal in small herds. Of a big influence on the Lusitano breeding was the Moorish invasion on Spain in 710, which brought new blood - of horses coming from North Africa and Barb horses (as these horses were mounted by armed Moors). The Altér real breed is considered to be a variation of the Lusitano breed. The most noble breeding is the Veiga characteristics: head: of a high-bridged profile, noble; neck: swan; shoulder blades: well-built; limbs: long, dry, strong; croup: muscular, slightly 150-160 cmCoat colour: all basic colours, but most often they are bay, grey or dun Trivia: These horses are preferred not only for jumping, but also for parades, bull fights and jumping - as an example might serve Novilheiro horse, who along with John Whitaker has won competitions on the Grand Prix level. AppaloosaHorse belonging to the wester group, characterised by a calm personality, speed, stamina, certainty of gaits and the so-called feeling of cattle. Source: Spanish conquistadors brought them on the territory of today's America. The regular breeding was held by Native Americans from the Nez Percé tribe, mostly breeding horses of spotted coats. Unfortunately, during fights and formation of reservations, many horses have died and those which survived have created a small breeding in 1938. Today it consists of approximately 500 000 horses and constantly grows - it is the most popular and liked breed of horses in America. In Moscow in Idaho there even is an information center in the headquarters of Appaloosa Horse breeding is highly developed in the US, but it exists also on other characteristics: head: dry, wide; ears: small; neck: well-built, of average length; shoulder blades: diagonally places; withers: not clearly visible; back: wide, strong and short; chest: wide and deep; croup: muscular, truncated; limbs: proper, dry, of visible joints, sometimes too light; fetlocks: sometimes steep; hooves: small and 145-160 cmCoat colour: spottedAmerican SaddlebreadCommon in America dobbin and riding phot. Leslie PotterHistory: This breed came into being by crossbreeding riding and teaming horses - Hobby and Galloway ponies with other breeds: pacing Narragansett, Morgan and Canadian trotters. Due to selections in Kentucky and Virginia it was possible to get the American Saddlebred horse - of comfortable gaits (apart from the three basic ones, they also have a slow gait and rack), useful for teaming and light farm works. In 1981 Saddle Horse Breeders' Association was founded in Louisville. Additional gaits - tölt's variations:slow gait - lofty, four-beat, slow, with moments of "freezing" before putting a leg down,rack - also a four-beat gait, but quick,Body characteristics: head: of average size, dry; ears: small, falciform; neck: long and very highly set; shoulder blades: slightly steep; withers: well-formed, above the croup line; back: strong; chest: wide; croup: short and straight; limbs: light; fetlocks: long; joints: slender and well-rounded; hooves: long; tail and mane: silky 150-160 cmCoat colour: usually bay or chestnutTrivia: For horses of these breed a special type of shoes is needed due to their hooves. The horses have a surgery that should raise their tail and set it higher, which should add elegance to their appearance when they are harnessed to a buckboard or a carriage. HackneyElegant teaming horses with high action of limbs in The name hackney comes from Middle Ages and means a light usable horse, later a borrowed or carriage horse. This breed comes from Thoroughbred horses. The father of this breed was Original Shales stallion. As time went by, the quick Norfolk trotters were crossbred with Yorkshire Roadster teaming horses and selected for their elegance and speed. In the 1880s a breeding organisation for this horses was founded and a few years later also a breeding book. These horses were bred mainly as "exclusive" teaming horses due to their limbs' action, which despite being impressive, caused the horses to be breeding is held mainly in England, in Norfolk county, but also in Canada, Australia, USA and characteristics: head: dry, with big eyes, small muzzle; ears: delicate; neck: highly set; shoulder blades: steep; withers: long; back: slightly soft; chest: might be shallow, but usually is wide enough; croup: muscular; limbs: dry; fetlocks: long, soft; joints: sometimes too slender; tail: highly 150-160 cmCoat colour: mostly bay and black,Trivia: There is also a miniature version of the Hackney breed, which came into being because a breeder from West England, who at the beginning of the 19th century started crossbreeding Hackney horses with Fell ponies. Colts from such horses maintained the personality and gait of their bigger FinoSource: phot. Darlene WohlartHistory: Paso Fino comes from Iberian horse that was brought to South and Central America during the conquest of these territories by conquistadors. These horses were bred, maintaining their pure blood line and selecting for usefulness as riding horses and their predisposition to tölt. Their popularity in the last years has definitely increased and is still growing. The breeding is mostly set in South America: Colombia, Dominican Republic and Puerto characteristics: head: of a straight or slightly high-bridged profile, and average size; neck: highly set and very strong; shoulder blades: diagonally placed and long; withers: not clearly visible; back: well-built, strong; chest: deep, but not too wide; croup: muscular, round and slightly truncated; limbs: delicate, but strong; joints: big; hooves: hard, 140-152 cmCoat colour: in most colours with the exception of piebald, Trivia: During shows, this breed is judged by the quality of their gaits: paso fino (tölt at the walk pace), paso corto (tölt at the trot pace) and paso largo (tölt at a very rapid pace).Selle FrançaisThese horses are famous for their energetic and elastic gaits of great involvement of hinder legs, which predestines them for virtually every equestrian competitions, especially This breed came from crossbreeding of native French horses, oriental and German horses. In the 19th century a bit of Folblut's and trotter's blood was also added to the breeding. At that time this breed was called Anglo-Norman (used until recently) and it had four variations: teaming, strong and stocky (cob), riding, and trotting, which were recorded in the breeding book and crossbred between one another. Due to constant crossing of mares and Thoroughbred stallions the today's Selle Français breed was attained – brave and strong sport horses of big bodies that have enormous influence over other modern breeds. The biggest breeding of these horses are in Normandy (North France) - studs St Lô and Le characteristics: head: usually of a slightly high-bridged profile and average size; neck: sometimes not well-formed, but always strong; shoulder blades: diagonally places and long; withers: well-formed; back: solid; croup: muscular, long and strong; limbs: strong; joints: strong; hooves: hard and 155-175 cmCoat colour: various shades of chestnut, bay, rarer black or grey. Source: MONA WIKELINA (Frytusia) - klacz fryzyjska ur. 2004 wszechstronny, z wielką cierpliwością dla dzieci i lepiej jeżdżących potrafi zaskoczyć na czworoboku wydając dziki okrzyk (łiiiiiiii..!) i starając się dogonić wiatr - jednak jest z niej prawdziwa dama, której nic nie jest w stanie zaskoczyć. Lubi czystość. Nowe rzeczy nie są dla niej problemem. Frytusia jest koniem który posiada swoją własną wizje. Bardzo łatwo odgaduje poziom wyszkolenia jeźdźców. Najbardziej fantazyjny koń w naszej stajni 😉 Wyszkolona do klasy N w ujeżdżeniu. Brała udział w zawodach: w rajdach długodystansowych, ujeżdżeniu i konkursach w damskim siodle. DORAGON R. - wałach fryzyjski ur. 2009 Frytusi. Niezwykle dzielny, odważny i ciekawski. Zamiast uciekać, wybiega naprzeciw niebezpieczeństwu. Jak wszystkie fryzy jest niezwykle inteligentny. Chodzi w bryczce i pod siodłem, również damskim. Po raz pierwszy startował w zawodach zaprzęgowych "Galicyjskie Lato z Koniem 2015" razem z Emirem, gdzie wywalczyli I miejsce w ujeżdżeniu. W 2015 roku po raz pierwszy wystartował w Mistrzostwach Polski w Damskim Siodle. EMIR - ogier fryzyjski ur. 2009 ideał. Nie choruje, bezproblemowy, miły, największy pieszczoch. Spełnia wszystkie postawione przed nim zadania. Pomimo łagodnego usposobienia to on rządzi w w bryczce i pod siodłem, również damskim. Na przeszkody idzie jak burza. Sportowiec. Czas pokaże która dyscyplina będzie mu sprawiała największą przyjemność. Po raz pierwszy startował w zawodach zaprzęgowych "Galicyjskie Lato z Koniem 2015" razem z Doragonem, gdzie wywalczyli I miejsce w ujeżdżeniu. EDWARD - wałach fryzyjski ur. 2009 jak nie fryz. Bardzo wrażliwy i długo trzeba pracować nad jego zaufaniem. Jak jego brat Emir, również wielki pieszczoch. Pilnuje całego stada, w grupie czuje się najlepiej. Namiętnie, dla sportu, przerywa pastuchy dążąc do połączenia całego stada 🙂 Obecnie szkolony pod siodłem i w treningu powożeniowym. SHERIDAN - ogier tinker ur. 2016 r. Szalony i ciekawski maluch. Przyszła gwiazda hipoterapii. Bardzo miły i przyjemny członek naszej rodziny. Obecnie trenowany przez Frytusię na wybiegu 🙂 Powrót na górę ©2020 Fairy Horses - Stylizowane sesje zdjęciowe z końmi, fotografia jeździecka. Ciekawostki na temat naturalnego chowu koni w stajni na Anima & WordPress.

ile żyją konie fryzyjskie